Angst voor het onbekende
Eén van de eerste diensten was ik best wel bang. Mijn collega’s en ik zijn veel gewend maar het ziektebeeld en ziekteverloop van Covid-19 kenden we nog niet. We vroegen ons af: ‘Hoe veilig is dit?’ Patiënten die binnenkwamen waren zo vreselijk ziek. Tijdens een normale dienst gebeurt het wel eens dat iemand geïntubeerd wordt, nu gebeurde dat meerdere keren in een dienst. Soms raakt bij de verzorging een slang los van de beademingsmachine en koppel je die weer aan maar nu voelde je daarbij gelijk angst. Hoe beschermd ben ik eigenlijk? Iedereen die binnenkwam was instabiel. Er heerste gecontroleerde paniek. Ik ben veel gewend maar ga dit nooit vergeten. Inmiddels hebben we veel ervaring en is er meer kennis over het verloop van de ziekte. De paniek van de eerste periode is er niet meer, al blijft het werken op de IC nog steeds zwaar.
Moeilijke omstandigheden
De werkomstandigheden veranderden ook. In de eerste maanden was er een tekort aan isolerende materialen. Dat betekende constant doorwerken en bewust weinig drinken zodat je maar niet naar het toilet hoefde. Als je een pak uittrekt is het direct niet meer bruikbaar namelijk. Het werken in deze isolerende pakken is zwaar. Het is moeilijk ademhalen door de ffp-mondmaskers, je hebt een muts en bril op en bij risicovolle handelingen draag je een zwaar faceshield masker. Dat soms wel zes uur lang. Ik had veel hoofdpijn, sliep slecht en voelde constant de druk van het werk. Toch ga je door, het moet gewoon. Voor de patiënten en voor je collega’s. Je hebt geen keus. Ik sloot me bewust af voor het nieuws, thuis wilde ik rust. Anders was er niks anders meer dan corona.
Aangrijpend
Patiënten mochten geen bezoek meer ontvangen. Dat was voor ons als IC verpleegkundigen misschien wel het meest aangrijpend. Familie mocht alleen komen wanneer iemand zou komen te overlijden. Soms waren ze net te laat, mensen stierven alleen. Je voelt je dan zo machteloos. Patiënten namen telefonisch afscheid van dierbaren voordat ze aan de beademing gingen. Een gesprek was dan vaak niet meer te voeren door de benauwdheid en paniek. Je krijgt steeds weer de vraag: ‘Overleef ik dit wel?’ ‘Ga ik nu dood?’ Wij hebben daar geen antwoord op maar proberen mensen rustig te laten worden door een hand vast te pakken en te vertellen dat we heel goed voor ze gaan zorgen.
Erkenning
Tijdens de eerste golf kregen we veel erkenning; het applaus voor de zorg, taart, complete maaltijden, verwenpakketten en nog veel meer. Erg bijzonder en hartverwarmend. We voelden ons enorm gesteund. We begrijpen ook dat mensen de maatregelen zat zijn en veel mensen op een andere manier lijden onder deze crisis. Ik ben dankbaar dat ik een baan heb en ik thuis veel ruimte krijg om m’n verhaal te doen, te huilen en op adem te komen. We moeten het echt samen volhouden!
En als de coronacrisis voorbij is...
Dan is het nog niet klaar. Er is veel reguliere zorg afgeschaald waardoor de druk op de IC hoog zal blijven. Ik hoop dat we binnenkort weer met een opgewekter gevoel naar ons werk kunnen gaan en wat comfortabeler kunnen gaan werken. Ook in deze tijd maak ik mooie dingen mee maar het mag echt iets minder heftig. Tegelijkertijd blijf ik zeggen: ‘Ik heb de mooiste baan van de wereld!’
Meer bijzondere verhalen lezen? Deze campagne wordt geinitieerd door de Gemeente Kampen. Twaalf weken lang verschijnt er een verhaal in huis-aan-huis krant De Brug. Klik
hier om alle verhalen online te lezen. Volg de facebookpagina van de
Gemeente Kampen en
Hanzestad Kampen om alle mooie Kamper Tegeltjes en wijsheden te bekijken! Veel leesplezier!
Tekst: Anja Kuipers
Vormgeving: Lucas Reinds
