Humans of Kampen

Humans of Kampen op Facebook
Bewaar
Delen
Dinsdag 12 september 2023 | 2101 keer bekeken

Ken jij Humans of New York? Dit is een fotoblog, een boek en uitgegroeid tot een wereldwijde beweging. Fotograaf Brandon Stanton is de maker van Humans of New York. In Kampen maken we ook foto’s van inwoners en bezoekers van onze stad, IJsselmuiden en de omliggende kernen. Tekstschrijver Esther Dekker en fotograaf Gwen Mustamu maakten de eerste portretten. 25 enthousiaste deelnemers volgen een aantal workshops waarin zij van Gwen en Esther leren om ook zulke portretten te maken. Hopelijk gaan de deelnemers er lang mee door en kunnen we meer workshops organiseren. Dan gaat het zeker lukken om alle mooie mensen van Kampen op de foto te zetten!

Allemaal mensen

Het doel van Humans of Kampen is zichtbaar maken dat we allemaal mensen zijn, met ieder een eigen verhaal. Iedereen hoort erbij en iedereen is onderdeel van onze gemeente. Door dit zichtbaar te maken willen we ontmoetingen tussen mensen stimuleren. Het lezen en zien van het portret is een ontmoeting met een ander mens, heel anders dan jij of misschien ook best wel hetzelfde.

Als tekstschrijver of fotograaf leer je anders te kijken naar de mensen die jij gewoon op straat tegenkomt. Welk verhaal gaat er schuil achter die persoon? Hoe kun je dat ‘vangen’ in een klein portret? Durf jij je te laten raken door het verhaal van een ander en oefenen om ontwapenend een ander te benaderen?

Expositie
Het resultaat van de workshops wordt gedeeld op visitkampen.nl/humansofkampen, in de Brug, op social media en de portretten zijn vanaf 15 maart te zien in de Stadskazerne. Kom jij kijken?

Initiatiefnemers
Vijf mensen staan aan de start van het project:

Esther Dekker en Gwen Mustamu verzorgen de workshops.

Diana de Groot vangt al heel lang dromen van Kampenaren, zie www.dromeninkampen.nl. Gea Overweg is van het 8ste werk, een kleinschalige leefgemeenschap voor mensen die in een lastige situatie zitten. Gea zet zich ook in tegen armoede en in de coalitie tegen eenzaamheid. Diana en Gea zullen de eerste bijeenkomst vertellen over hun initiatieven en inspireren de deelnemers over wie zij in gemeente Kampen zouden kunnen portretteren.

Bibliotheek Kampen faciliteert dit project. Samen vertellen we de verhalen van Kampenaren vanuit de historische Stadskazerne.

Humans of Kampen wordt mogelijk gemaakt door een subsidie van het Heropeningsfonds.

 

Hans & Glitch

Hans & Glitch

Glitch zit heerlijk op de schouder van zijn baasje Hans. De prachtige witte kat is doof.

‘Het is een albino. Die hebben een witte vacht met blauwe ogen en zijn doof. Je kunt het goed merken. Meestal kijken katten dwars door je heen, maar Glitch kijkt je aan. Hij houdt je in de gaten. Het is een geweldig beest, anderhalf is ‘ie nu.

Hij gaat ontzettend graag mee naar buiten, wordt zelfs boos als dat niet kan. Meestal gaan we op de fiets, Glitch op mijn schouder, in een tas op mijn rug of een mand voorop. Het kostte moeite om hem op te voeden, maar nu gaat het heel goed.

Ik werk in wisselende diensten in de ICT, dus soms heb ik niet zoveel zin om na een lange nacht werken nog de deur uit te gaan met ‘m. Maar als we dan onderweg zijn, is het genieten, hoor. En wat ook heel leuk is: hier in Kampen hebben we aan aanspraak geen gebrek.’

Chris

Chris

Hoi Chris, heb je altijd verschillende sokken aan?

‘Meestal wel. Ik doe geen moeite om dezelfde sokken bij elkaar te zoeken. Heel af en toe zijn ze toevallig wel hetzelfde.’

Vertel eens, wat houdt jou bezig?

‘Ik ben theaterdocent en regisseur. Op de basisschool had ik al wat dingetjes gedaan met theater, maar op de middelbare school ging ik er meer mee doen. Toen merkte ik dat het me heel veel deed. Theater hielp me om mezelf te uiten. En ik kon me beter in anderen verplaatsen.

Eigenlijk gun ik dat iedereen, daarom ben ik docent geworden. Er is een grote afstand tussen kunst en het publiek dat ze willen bereiken. Dat snap ik wel, voor kunst moet je soms moeite doen. Maar dan is het belangrijk om dingen uit te leggen, om het toegankelijk te maken voor iedereen. En daar wil ik mijn best voor doen.’

Bets

Bets

Als je Bets een haring ziet schoonmaken, is het alsof ze nooit anders heeft gedaan. En eigenlijk klopt het ook wel: al toen ze een meisje was, ging ze mee met de bakfiets van haar vader en opa.

‘Op mijn klompen liep ik dan mee met de kar, dat was wel moeilijk hoor. Nu vind ik het werk wel mooi om te doen. Vooral de gezelligheid hier op de markt vind ik mooi. Vroeder hadden we een winkel, dat was heel anders. Het waren dezelfde klanten en dezelfde vis. Maar toch anders. Hier zijn de mensen opener. Je bent op de hoogte van elkaar.’

Het past bij hoe Bets is opgevoed: ‘Doe maar gewoon, verbeeld je maar niets, dat kregen we mee.’

Als ik vraag hoeveel haringen ze al heeft schoongemaakt in haar leven, lacht ze.

‘Ooit heb ik geprobeerd ze te tellen. Maar ik ben gestopt bij een miljoen.’

En ze richt haar helderblauwe ogen belangstellend op de volgende klant.

Celine & Miley

Celine & Miley

 

‘Ik was net op mezelf gaan wonen toen de eerste lockdown begon. Ik had een half jaar in Enschede gewoond voor mijn opleiding, maar ik ben snel terug verhuisd. Ik vind het heerlijk om in Kampen te wonen, lekker dicht bij het park. Een paar keer per dag loop ik hier een rondje met mijn hond.

Miley, heet ze, en ik heb haar geadopteerd uit Italië. Het leek me fijn om in de lockdown een huisdier te hebben. De timing was pittig: ze kwam twee jaar geleden eind oktober bij mij en een week later werd ik geopereerd. Maar het is gelukt, en ik geniet ontzettend van haar.

Later begreep ik pas dat het ook heel anders had kunnen gaan, niet alle honden uit Italië passen zich zo goed aan. En je hebt maar weinig informatie, dus in wezen heb ik haar gekozen omdat ze zo mooi bij mijn interieur kleurde, hahaha! Dat maakt het extra fijn dat het zo goed uitpakte.’

Aart

Aart

‘Wacht, dan moet ik wel even een sigaar aansteken.’

Aart en zijn sigaar. En niet zomaar een sigaar. Aart is namelijk melangeur. Dat betekent dat hij de tabak kiest voor de sigaren. Die tabak komt van ver: Cuba, Sumatra en Java.

‘Het was eigenlijk toeval dat ik dit werk ging doen. Maar ik heb de hele wereld over gereisd. Het is een mooi ambacht, sigaren maken. En het is te triest voor woorden dat het kapot gaat. Wist je dat er ooit in Kampen meer dan 100 fabriekjes waren waar sigaren werden gemaakt? Het wordt steeds moeilijker voor kleine bedrijven om te blijven bestaan. Nu hebben ze weer iets bedacht met QR-codes. Alles moet gevolgd kunnen worden. Tegen smokkel. Maar dat is onzin, want sigaren worden niet gesmokkeld. Sigaretten wel. De mensen die de regels bedenken staan niet met de poten in de modder, die weten er niets van.’

En Aart neemt nog een trek van zijn sigaar. Hij geniet er zichtbaar van.

Geke & mevrouw Holtland

Geke & mevrouw Holtland

Samen zitten ze op het bankje te kijken naar de mensen op de markt. Elke vrijdagmiddag lopen ze even met z’n tweetjes over de markt. En als het heel warm is, eten ze een ijsje. Vijftien jaar geleden overleed meneer Holtland en sindsdien komt Geke een paar keer per week bij haar moeder.

‘Het is nu wel makkelijker, sinds anderhalf jaar woont ze in de Maarlenhof. Daar is goede zorg en dat merk ik wel. Ik hoef minder vaak naar haar toe.’

Geke werd geboren in IJsselmuiden: ‘Ik vind het fijn hier. Ik heb hier mijn netwerk, hier liggen mijn roots. We praten ook plat met de kinderen. Dat is net even anders dan Kampers, wij slikken nog iets meer in.’

Op de foto gaan vinden ze allebei een beetje ongemakkelijk. Maar, zegt Geke, ‘we binn’n zoa’ we binn’n.’

Anita

Anita

Anita komen we tegen op de kinderboerderij. Die kans is heel groot: ze werkt er 36 uur per week. Je kunt zien dat ze gek is op dieren.

‘Vroeger thuis hadden we al veel dieren, ik vind ze fantastisch. Toen ik stage moest lopen voor mijn studie, koos ik dan ook voor een zorgboerderij. Ik vond het geweldig, zorgen voor de dieren. Maar veel van de kinderen die daar kwamen, hadden er eigenlijk geen zin in. Dat maakte het werk soms lastig.

Hier is dat heel anders: de mensen die hier komen, willen dat zelf graag. Het is een fijne plek en ik geniet erg van het werk. Het lijkt me mooi om dat nog verder te ontwikkelen, dat nog meer mensen elkaar hier kunnen ontmoeten en genieten van de dieren.’

Tot die tijd kijkt ze zelf graag naar de kippen, geitjes en konijnen. En maakt ze prachtige foto’s: ‘dat is nog weer anders dan gewoon kijken.’

John

John

Mijn hele leven woon ik al in Kampen. Mijn ouders zijn in de jaren ’60 naar Nederland gekomen. In 1951 kwamen heel veel Molukkers naar Nederland, met de boot. Maar toen was mijn vader aan het vechten voor de RMS (Republik Maluku Selatan), dus zij kwamen later met het vliegtuig.

Ik was een van de eerste Molukse mensen in Kampen, maar ik merkte daar niet veel van. Ik had veel vrienden en we kwamen voor elkaar op. Ik leerde ook gewoon plat praten.

Dat is wel grappig: ik werk met oudere mensen en ze vinden het geweldig als ik plat praat. Dat helpt om mijn werk goed te kunnen doen. Humor helpt ook. En respect: omdat ik de oudere mensen respect geef, geven ze dat ook aan mij. Het werkt twee kanten op. Dat heb ik al heel jong geleerd. Soms zeggen oudere mensen tegen mij: “Zeg maar jij, hoor.” Dan moet ik daar wel aan wennen!

Roelof

Roelof

‘Ik pas niet in een hokje. Daar hebben we vroeger genoeg ellende van gezien. In de tijd van de zuilen, weet je wel. Niet dat dat nu veel beter is, nu zitten we in ‘bubbels’ en ‘framen’ we elkaar. We stoppen elkaar in hokjes en staren naar onze eigen navels. Het maakt mensen onverschillig, of zo je wilt, ongeïnteresseerd.

Tegelijk is het lastig de balans te vinden in betrokkenheid, al te betrokken frustreert al gauw en daar word je ziek van.’

Hij kijkt alsof hij daar ervaring mee heeft.

‘Ondertussen hebben we het goed, hier. Vroeger op verjaardagen, na discussies over een betere wereld, werd er vaak gezegd: “We klagen met de bek vol brood.” En mijn broer, die slager was, zei dan: “Nee, met het vlees tussen de tanden.” Daar haal ik wel erg veel vreugde uit, dat we het zo goed hebben.  Vroeger was dat toch echt anders. Het is zo jammer dat we de boel zelf verpesten en de wereld om zeep helpen omdat we alleen maar meer willen. We moeten af en toe eens goed nadenken waar we eigenlijk mee bezig zijn. Uitzoomen! Dat helpt.’

Virgil

Virgil

Virgil staat voor zijn barbershop. Hij ziet er stoer uit, maar als hij vertelt waar hij mee bezig is blijkt hij iemand te zijn die graag anderen wil helpen.

‘Morgen gaat het gebeuren. Dan wordt er een film van 10 minuten opgenomen die ik heb bedacht. Daar, onder de poort, komt een motor het beeld in rijden. Ik sta dan daar op het pleintje te wachten. De bestuurder komt naar me toe zodat ik hem kan knippen. Daarna gaat het verder naar een aantal bedrijven in de Oudestraat. Samen laten we zien wat er is in Kampen.

Ik wil graag Kampen op de kaart zetten en deze film gaat daar denk ik erg bij helpen. Ik kreeg het idee in een soort dagdroom, het wordt echt vet.

Ik ontmoet veel verschillende mensen: mensen die op kantoor werken, dominees… maar ook daklozen. Björn kwam ik tegen op straat in Zwolle. Ik heb tegen hem gezegd: ik ga jou knippen tot je weer op je benen staat. Ik hoop dat het helpt. We hebben elkaar nodig, dat weet ik.’

Hidde

Hidde

Een zonnige zaterdag. Op het skatepark zijn veel jongeren. Eén ervan is Hidde.

‘Ik woon hier in Kampen en zit op het Almere College. Mijn hobby’s zijn gamen, skaten en gitaar spelen. Gitaar spelen doe ik nog maar 4 maand. Dat gaat best goed, ik boek vooruitgang. Sinds een half jaar skate ik. Elke maandag ga ik naar Zwolle om te lessen op een indoorbaan. Dat is een overdekte skate-baan.

Vandaag ben ik hier samen met een vriendin uit Noord-Brabant. Dit is een superleuk skatepark. Skaten is best een dure hobby. Onderdelen van je skate moeten geregeld vervangen worden. Zoals de bovenkant van de skate (het dekje). Je schoenen gaan ook snel kapot. Want je gebruikt ze onder andere voor het sturen van de skate. Maar ja, welke hobby is niet duur?’

Foto en tekst : Foto Wilco

Eyobed

Eyobed

Wereldburger

Op een frisse marktdag werd ik door een warme lach aangetrokken. Ik kwam in gesprek met Eyobed.  Eyobed komt uit een ander land: Eritrea. Wij spraken over anders zijn. 

Eyobed zei: ‘Hier in Nederland ben ik een buitenlander, maar in Eritrea ook.’

Hij is opgegroeid in Barendrecht en ging daar ook naar school. Hij volgde een opleiding tot pijpfitter, groeide door tot servicemonteur. Sinds een aantal jaren werkt hij als beveiliger op Schiphol. Dat was in het begin mooi werk, veel plezier. ‘We leken wel een familie.’ Later is dat anders geworden. Veel werkdruk en zakelijker.

Eyobed wil daarom iets anders. De plannen zijn klaar. Nu wacht hij op de vergunningen.  Als die er zijn, kan hij stoppen met werken op Schiphol. Dan opent hij een Eritrees restaurant in Lelystad. Een nieuwe uitdaging. Eyobed is niet bang voor veranderingen in zijn leven. U bent van harte welkom in het restaurant!

Coen

Coen

Wie vaker op de kinderboerderij in Kampen komt heeft Coen vast wel eens zien lopen. Meestal gevolgd door zijn trouwe viervoeter Tibo. ‘Dat is een Friese naam, want het is een Friese Stabij.’ Tibo zit ondertussen om zijn bek likkend te kijken naar een kip. ‘Nee, Tibo’, zegt hij strikt en vertelt: ‘Ik heb Tibo gekregen in de coronatijd, toen alles dicht was. Hij moet het nog leren.’

Naast het vrijwilligerswerk bij de kinderboerderij wordt Coen regelmatig opgeroepen als chauffeur voor IJsselheem. ‘Mijn achternaam begint met een B, dus ik was altijd de eerste die gevraagd werd. Daarna zijn ze maar wat meer gaan mixen, haha.’ Coen komt erg ontspannen over terwijl hij praat over zijn hond en familie, maar eigenlijk vindt hij contact met anderen juist erg lastig vanwege zijn Asperger: ‘Ik heb mezelf geleerd hoe ik dat moet doen.’

Met zo’n goede leermeester komt het met Tibo en de kippetjes ook helemaal goed.

Tekst en foto: Bonita Thompson-Witte

Jan

Jan

Er zijn plekken om te gaan zitten.
Buiten.
Zo ook midden op de Stadsbrug.
Ik wandel daar vaak naartoe.
Het is mijn favoriete zitplek.
Zomer en winter.

 

Vandaag is een winterdag
en ik wandel weer naar mijn favoriete zitplek.

 

Vandaag zit ik op de Stadsbrug.
Een luid alarm, de slagbomen dalen:
de brug komt omhoog, vrachtvaart passeert.

De zitplek is nu
een perfecte uitvalsbasis voor ieder.
Wachtend.
Ook voor toerist Jan:

‘Gisteravond was er benefiet-concert in de Bovenkerk.

Toen een overnachting, en vandaag heb ik hier het centrum ontdekt.
Het was een mooi concert.
Kampen is mooi
én een mooie zit-plek midden op de Stadsbrug.’

Tekst en foto: Bertien 

Dirk en Yvonne

Dirk en Yvonne

Ze zijn regelmatig op de Koggewerf te vinden, in de winter hier bij de Taveerne. Samen met een groep van ongeveer 70 vrijwilligers helpen ze de Kamper kogge varende te houden. Dat betekent onderhoud, mee de zee op en als ze niet varen, de bardiensten en rondleidingen over de werf en de Kogge.

‘Ik ben altijd al een zeiler geweest’, vertelt Dirk. ‘In 2018 ben ik hier als vrijwilliger begonnen. We varen regelmatig uit en zijn soms een paar weken van huis. Bij lange tochten over zee werken we vaak in ploegen en varen we dag en nacht door, 3 uur op en 3 uur af. Mannen en vrouwen doen hetzelfde werk.’

Yvonne sloot later aan, nadat ze hen samen met een vriendin kwam opzoeken in Oosteinde. ‘In het begin vond ik het stinken. En donker, om somber van te worden. Er is alleen een toilet en je slaapt met z’n allen aan boord.’

‘Als we de Kogge geteerd hebben, mag ik niet zomaar ons huis in’, lacht Dirk. Ook de middeleeuwse kleren die ze zelf maken en dragen, gaat ruiken.

‘Maar de sfeer is geweldig’, en daar gaat het om!

Tekst en foto: Jenny

Klaas

Klaas

‘Ik ga even naar Klaas’, zeggen veel mensen als ze de supermarkt bedoelen. Klaas is namelijk het gezicht van de AH in Kampen. Hij heeft pauze nu, maar rust heeft hij niet. Hij groet en praat met iedereen die langskomt. ‘Binnen in de winkel vriendelijk, dan buiten ook!’ stelt Klaas.

Kushandjes, even een knuffel voor iemand met verdriet, een groet, een grap, een compliment of een praatje. Bij Klaas aan de kassa hoort het gewoon bij de dagelijkse boodschappen.

‘Heb je lekker geslapen?’ hoor ik hem vragen aan een klant, die niet meteen iets terugzegt. Klaas roept vrolijk: ‘Ik wel hoor, als een vorst nog wel liefst.’ ‘O,’ zegt de klant dan, ‘ik als een prinses!’ De hele rij bij de kassa glimlacht en Klaas zelf het mooist.

Klaas had zelf niet gekozen voor Kampen, maar is overgeplaatst vanuit Lelystad. Dat was in 2012 alweer. Hij moest hier even wennen, maar nu heeft hij zijn hartje helemaal aan Kampen verpand. Ik weet wel zeker dat dit andersom ook zo is.

Tekst en foto: Heide

Els

Els

Koffiedrinken

‘Waar ik naartoe ga? Ik ga naar de Eenhoorn, koffiedrinken met een vriendin. Dat doen we bijna elke vrijdagochtend. Als het kan buiten en anders binnen. Het is een soort ‘Keek-op-de-Week’, even de week doornemen. Bijpraten met elkaar.

Mijn gezin en vriendschap, dat betekent alles voor mij! Voor mij is vriendschap: iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt. Iemand bij wie je jezelf mag zijn en je neemt zoals je bent. We kennen elkaar al bijna 35 jaar en delen hoogte- en dieptepunten met elkaar. We zijn er gewoon voor elkaar.

Maar het is niet altijd serieus hoor, we lachen soms ook om helemaal niks. Heerlijk! 

Maar nu moet ik gaan, anders kom ik te laat…’

Tekst en foto: Yvonne

Chi-waf-waf

Chi-waf-waf

In de Geerstraat zit meneer Bredenoort op het terras. Twee kleine hondjes zitten bij hem.

‘Ik wacht op mijn vrouw. Ze is binnen in de theezaak. We wonen hier in de buurt. Elke donderdag gaan we de stad in voor een bakkie koffie. Gezellig met bekenden een praatje maken.

Dronten, daar kom ik vandaan. Ik ben naar Kampen verhuisd vanwege mijn werk. En nu woon ik al 35 jaar hier. Het bevalt me prima. Ik ben een buitenmens. Lekker wandelen en fietsen. Niet als het regent of erg koud is. Vandaag is het mooi en gezond weer. Daarom zijn we nu ook in de stad. De hondjes gaan altijd mee.

Kimmy is een chihuahua. Wij noemen het een chi-waf-waf hondje. En Kwinty is een boomer. Ze gaan overal mee naartoe, achter op de fiets in een speciaal mandje. We hebben altijd kleine hondjes gehad. Het zijn leuke en rustige hondjes.’

Foto en tekst: Wilco

Skeelervader

Skeelervader

De lange man op skeelers, bij de skatebaan, intrigeert. Dit is een plek voor tieners. Wat doet deze oudere jongere hier? Vader Jeroen is met zijn twee dochters vanaf huis naar het park gegaan. Het is wennen om met zijn drieën te zijn. Zijn vriendin, de moeder van de meisjes, is vandaag – na 6 jaar – weer gaan werken. 

Vlak schaatsen gaat nog wel. Dochter Wiep (9 jaar) passeert op wieltjes. Haar jongere zusje (7 jaar) zit op de skatebaan. Ze blijft liever buiten beeld. ‘Rrrrrrt, roetsj’ horen we op de skatebaan. ‘Hij is gevallen’, gniffelt Wiep. Vader geniet enorm. Ja, hij heeft spierpijn.

Foto en tekst: Suzelot en Michelle

Een blije winkel

Een blije winkel

Op een koude dinsdagochtend ontmoet ik Diana die voor haar winkel staat. Deze winkel aan de Oudestraat staat vol met unieke tweedehands spullen. Diana opende hem een paar maanden geleden.

Dit is een droom die uitkomt, vertelt Diana. ‘Van jongs af aan was ik al bezig met verzamelen en stond ik op kleedjesmarkten. De laatste jaren kocht ik steeds meer in. Veel daarvan verkocht ik weer online. Maar deze hobby liep uit de hand, haha!’

Familie en vrienden moedigden Diana aan om haar droom te volgen en een eigen winkel te beginnen. Diana: ‘Hier komt het voor mij allemaal bij elkaar. Mijn liefde voor oude spullen en het verhaal. Het is duurzaam, want de spullen die je hier vindt zijn van goede kwaliteit en gaan lang mee. Maar de winkel is ook een warme plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Iedereen is welkom!

De winkel is voor veel mensen een feest van herkenning. Ze worden blij als ze hier zijn en kopen bijvoorbeeld een mooi cadeau voor iemand anders of voor zichzelf. Het is gewoon een blije winkel!’

Tekst en foto’s: Yvonne Kleinbussink

Blauwe bankje

Blauwe bankje

Wim zit op een blauw bankje. Met een bekertje koffie in de hand bekijkt hij wat folders.

‘Dit bankje huur ik van de stichting Articipatie. Deze stichting wil wat meer kleur in de binnenstad brengen. Dat doen ze met verschillende kleuren bankjes. Mensen kunnen zo’n bankje huren of kopen. In de zomer zitten er vaak toeristen op.

Mijn grootouders waren allemaal boeren in de stad. Zelf ben ik ook een geboren en getogen Kampenaar. Mijn huis, waar ik al 12 jaar woon, heeft enkel glas en het is er tochtig. Dat heeft zo zijn charme. Een huis dat net gebouwd is, is niks voor mij.

Het is hier erg levendig. Er komen veel auto’s en mensen voorbij. Mensen maken vaak even een praatje met me als ik hier buiten zit. Mijn huis heeft geen tuin of balkon. Dan is het wel fijn dat ik even op zo’n blauw bankje kan zitten.’

Foto en tekst: Wilco

Ineke

Ineke

Ineke is geboren en getogen in Hilversum. Via een grote omweg kwam ze in Kampen terecht.

Op haar 60e kocht ze een boerderij in de Achterhoek met haar man. Ze hadden een bed and breakfast. Maar niet veel later, in 2015, ging ze naar Cambodja. Ze openden een klein hotel aan de zuidkust. Haar zoon woont daar nu met zijn gezin, haar man is er op bezoek. Zelf is ze thuis in Kampen.

Deze zondag wandelt ze met een goede vriendin door de binnenstad. Er is een huis te koop. Even door de ramen kijken.

Ineke kwam in 2018 eigenlijk toevallig in Kampen terecht. Ze kon een prachtig appartement huren aan de Burgel. Waar ze nooit meer weg wil.

Tekst en foto’s: Sara 

Minou

Minou

Op de camperplaats bij sporthal De Reeve staat ‘Sjakie’, een wit camperbusje. Binnen zit een vrouw te lezen. We kloppen aan en vragen waarom ze hier is. Ze heet Minou en ze komt uit Drenthe. Ze vertelt vrolijk dat ze gewoon zin had om weer naar Kampen te gaan.

Ze geniet hier van de oude gebouwen, de leuke kledingwinkels en de stripwinkel. Ook al is Minou alleen, ze voelt zich nooit onveilig. ‘De mensen in Kampen zijn zo vriendelijk’. 

Vorig jaar heeft Minou dit campertje gekocht. ‘Hij is helemaal opgeknapt, want hij was stokverrot. Bij het portier zit nu helaas toch een barstje in de verf.’

Voor op de camper hangen gevonden speentjes. Voor de sier. Haar vader vindt ook wel eens speentjes en hangt die dan op aan zijn eigen camper. Toen Minou voor het eerst met Sjakie op pad ging, vond zij ook een speentje. Toeval bestaat niet…

Tekst en foto's: Sandra en Mariëlle

Bier proeven

Bier proeven

‘Ik heb net wat speciale biertjes gekocht bij een slijterij. Je kunt daar ook biertjes uit Groningen kopen. Dat vind ik leuk, want ik kom zelf uit Groningen.

In België, 10 jaar geleden, werd ik enthousiast over speciaalbier. Ik ga door heel Nederland naar festivals. Ben 6 jaar geleden lid geworden van het Bierproefgenootschap in Zwolle. Een paar jaar later werd het ‘Bierproeversgilde Campen’ opgericht. Daar ben ik nu lid van.

Bij het Gilde ontmoeten we elkaar 1 keer per maand. Ongeveer 5 speciale biertjes gaan we proeven, met hapjes erbij. Soms maak ik zelf hapjes voor het gilde. Vaak is er een speciaal thema over bier. Of er komen mensen van een brouwerij vertellen over hun bieren.’

“Normaal werk ik in een broodjeszaak, maar vandaag ben ik vrij. Samen met een vriendin gaan we gezellig biertjes proeven. Ja, ik ben een echte bierproefster!”

Foto en tekst: Wilco

Colin

Colin

Het is koud. Op het strandje bij de IJssel staat iemand foto’s te maken van de stad. Van de oude gebouwen, de brug en de schepen aan de overkant. De fotograaf heet Colin en heeft krullend haar tot op de schouders. Er valt nog iets op aan Colin: diens make-up. Sinds 1,5 jaar noemt Colin zichzelf ‘non-binair’. Die voelt zichzelf geen man en geen vrouw.

In Kampen voelt die zich vaak ‘bekeken’. Soms komen er nare reacties van mensen. ‘Daarom heb ik altijd oordoppen in. En als ik foto’s maak, krijg ik rust in mijn hoofd.’

Gelukkig zijn er hier meer mensen zoals Colin. Zij komen bij elkaar voor een leuke avond met spelletjes of karaoke, onder de naam ‘Rose wolk’. Colin wil met hen zorgen voor meer begrip. ‘Dus, beste mensen, kijk gerust eens op Instagram op @rosewolk_kampen.’

Tekst en foto's: Sandra en Mariëlle

Jesse

Jesse

‘Ik ben een echte Kampenaar. Ik heb korte tijd in Breda gewoond. Dat viel tegen. Ze hebben daar een andere mentaliteit. Hier is het: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Ik ben een straatkat; altijd buiten, al toen ik kind was. Als het mooi weer is, ben ik elke dag wel hier even op het skatepark.

Er moest een nieuwe skatepark komen. We hebben vaak gepraat met mensen van de gemeente en politieke partijen. We hebben het voor elkaar gekregen. Het is een mooi skatepark geworden. Dat heeft me allemaal wel 13 jaar gekost.

Hier op het skatepark komen alle lagen van de bevolking samen: jong en oud, rijk en arm. Het is een sociaal gebeuren. Talenten worden hier geboren. Skaten was altijd meer een sport voor mannen. De laatste tijd zie je steeds meer vrouwen. Net als bij het oude skatepark staat hier een schoenenboom. Skaters mogen er hun kapotte schoenen in hangen.’

Foto en tekst: Wilco

Mevrouw Westendorp-Knijnenberg

Mevrouw Westendorp-Knijnenberg

Mevrouw Westendorp-Knijnenberg zit met een cavia op schoot in haar rolstoel. ‘Ik had zo graag nog een beestje willen hebben, maar dat mag niet.’ Ze is op de ouderenochtend van de kinderboerderij in Kampen, samen met een aantal begeleiders en medebewoners van de Maarlenhof. Terwijl ze de cavia een wortel voert vertelt ze verder: ‘Vroeger had ik thuis van alles lopen: honden, katten, konijnen. Mijn dochter op Urk is ook zo gek met dieren.’ In totaal heeft ze vijf kinderen, waaronder één jongen. ‘Voor hem had ik graag nog een jongen gewild, maar dat lukte niet. Zelf heb ik een broer, maar geen zussen, dat mis ik wel eens.’

Bij het schrijven van haar naam benadrukt ze dat haar eigen naam er wel bij moet: ‘Knijnenberg, want daar zijn er niet meer zo veel van.’ Buiten worden er nog stukjes appel uitgedeeld aan alpaca’s. Mevrouw Westendorp straalt: ‘Wees goed voor dieren, dat is zo waardevol!’

Tekst en foto's: Bonita Thompson-Witte

Lily

Lily

Deze leuke jonge vrouw kwam mij glimlachend tegemoet. Ze heet Lily Jansen en komt uit Harderwijk. Ze loopt stage in Kampen. Als ze klaar is met haar opleiding is ze boa: buitengewoon opsporingsambtenaar. Het is een beroep in ontwikkeling. Eerst was het vooral rondjes lopen, en nu komen er steeds meer taken bij. Lily vertelt wat ze doet in Kampen als boa.

Je moet ze eigenlijk zien als de ogen, oren en helpende handen van onze stad. Ze dragen een portofoon. Zo kunnen ze snel helpen. De politie, handhavers en boa’s in de stad kunnen horen wat gevraagd wordt via de portofoon. Zo kan er snel hulp komen. Alle boa’s kunnen ook eerste hulp verlenen bij ongelukken.

Als boa moet je veel tellen. Bijvoorbeeld de lege parkeervakken en de fietsen binnen en buiten de witte vlakken. Binnenkort gaan de boa’s ook werken in de nacht om de rust te bewaren. Ook halen ze de paaltjes soms weg aan het begin van de Oudestraat, zodat auto’s erlangs kunnen. En natuurlijk roepen ze altijd dat je niet mag fietsen in de winkelstraat.

Tekst en foto's: Heidi

Gerrit Visser

Gerrit Visser

‘Varen wordt vanuit de genen meegegeven’, zegt Gerrit. 

Op zijn 15e begint hij met werken op de Meander. Daarna volgen Stedemaeght en Summertime. 

‘Toen ik 35 was dacht ik aan stoppen. Mijn vrouw was zwanger, dus wilde ik meer thuis zijn.’

Als Gerrit op dat moment de Veerman van Kampen over kan nemen, grijpt hij deze unieke kans. ‘Op zich ben ik niet zozeer een zeiler, maar wél een watermens.’

Samen met Martine Tromp, die de horeca verzorgt, zetten ze het bedrijf voort. ‘De basis is hetzelfde gebleven, maar wel in de vorm die bij óns past. Niet beter of slechter.’

Het is een manier van leven, zo’n schip. ‘Je moet er om 7 uur zijn en ook nog ‘s avonds laat om de vloer te schrobben.’ Lange werkweken, weinig vrije weekenden.

Waar hij over 10 jaar staat? Daar is Gerrit niet mee bezig. ‘Zolang je het leuk vindt, dender lekker door!’

 

Tekst en foto's: Jenny en Marjo

Nela

Nela

De driejarige Nela is samen met haar moeder en zusje aan het spelen op de kinderboerderij in Kampen. Ze had een tekening gemaakt voor het kalfje dat geboren was. Die wilde ze graag langsbrengen. Binnen in de stal krijgt ze nog een verrassing, want gisteren zijn er drie geitjes geboren. Ze mag zelfs nog even in het geitenhok zodat ze het extra goed kan zien.

Weer buiten krijgt ze een zakje paprikachips van haar moeder. Nela vertelt dat ze bijna naar de basisschool mag. Gisteren had ze een wen-ochtend bij de Rehoboth in Kampen en morgen mag ze nog een keer. Ze heeft al twee vriendjes gemaakt, Lieke en Jonah. Voor haar verjaardag krijgt ze rolschaatsen en een écht konijn. Ze heeft al een knuffelkonijn, die heet Connie. ‘Als ik een echt konijn heb, ga ik iedere dag wortels kopen!’ zegt ze en ze huppelt weer vrolijk verder.-

Tekst en foto's: Bonita Thompson-Witte

Humans of Full Color

Humans of Full Color

Humans of Kampen was ook op het Full Color Festival op 16 en 17 juni in het stadspark van Kampen. Er werden Polaroid foto's gemaakt en mooie verhalen opgehaald. Sommige kort, sommige iets langer. 

 

Hanjo

Hanjo

‘Vrije tijd, gezondheid en wandelschoenen, dan heb je al heel wat!’
Dat ervaart Hanjo op dit moment in zijn leven, na zijn afscheid van de kinderboerderij. ‘Na 33 jaar was het goed dat jonge enthousiaste mensen het overnamen.’

‘Het werk was een levensritme. Je moet mee met de dingen die gebeuren. Een koe wacht niet met kalven.
Het eerste half jaar van mijn pensioen moest ik resetten. Ik wilde eerst naar een rustpunt toe en van daaruit bedenken wat ik wilde.’ 

Inmiddels heeft Hanjo zijn plek gevonden in het voedselbos. Daar ontvangt hij schoolklassen voor buitenlessen. ‘Het is belangrijk om in kinderen te investeren. En een ervaring met de natuur is altijd positief!’

‘Leven met de seizoenen’, dat is wat Hanjo al meekreeg in zijn jeugd in de Betuwe. ‘De bomen in bloei, de oogst in de herfst, en in de winter plannen maken voor het voorjaar.’

Een nieuw levensritme!

Tekst en foto's: Jenny en Marjo

Yaniek

Yaniek

Het voordeel van meedoen aan Humans of Kampen is dat je zomaar mensen mag aanspreken op straat. Dit keer zagen we Yaniek. En dan stap je zomaar een mooi verhaal in: 

‘Je schrijft mijn naam als Paniek, maar dan zonder P en met een Y.’ Ze woont sinds een paar jaar in Kampen, maar komt uit Wanneperveen. Hoe ze hier terecht is gekomen? 

Ze zong in een popkoor in Zwartsluis. Een van de koorleden zei: ‘Jij bent toch verpleegkundige? Ik weet nog wel een goed vakantiebaantje voor je bij “Het Gouden Hart¨ in Kampen.’ 

Daar werkte “toevallig” ook de zoon van deze mevrouw als gastheer. De vlam sloeg over tussen die twee. Yaniek kende haar schoonmoeder dus eerder dan haar vriend, zegt ze lachend. En nu is ze in verwachting van hun eerste kindje, dat over zo’n week of 10 een nieuwe Human of Kampen wordt. Mooi toch?

Tekst en foto's: Sandra en Mariëlle

Tjipke & Jan

Tjipke & Jan

‘We zijn al echte Kampenaren geworden.’
Genietend van een Kampers biertje zitten Tjipke en Jan aan het water bij de Koggewerf.

‘Kampen voelt als een soort “The Truman show”. Iedereen groet elkaar, geen gedoe. En toen ik tussen de twee bruggen liep vloog er precies op het juiste moment een prachtige vogel over. Het leek wel speciaal voor mij gemaakt, zo mooi!’ vertelt Jan.

Op zoek naar iets bijzonders zijn ze twee jaar geleden van Nijmegen naar Kampen verhuisd. In Kampen hebben ze de Hanzestad gevonden die ze zochten. Een bewoond stadscentrum met een dorps karakter, waar je de zelfgemaakte jam op straat koopt en waar iedereen welkom is. 

‘Het stedelijk museum is echt fantastisch, het geeft de zelfspot van de Kampenaar zo mooi weer’ zegt Tjipke. ‘Ook komen we graag in de Stadsgehoorzaal’ vult Jan aan. ‘Echt een avondje uit in een prachtig theater, met verrassend goede namen. Dat hadden we niet verwacht in Kampen’.

‘Dit prachtige plekje bij de Koggewerf, dat zullen we gauw nog eens bezoeken.’

Tekst en foto's: Suzanne

Hans

Hans

Veur mien gezondeid mut ik in beweginge blîêven. Dus kuier ik met mien ‘ond ‘Diesel’ elke dag een stief stukkien rond. Kan ik ook nog ies een praotien maak’n. As ik de weg kwiet bin, kiek ik noa mien klomp’n. Zie ik welke kant ik op mutte. Maar allebästend, wat koom-ie op straote een bonke rommel teeg’n. Ie wil’n niet weet’n wat ‘r allemaole leg. Ik ärgere mien d’r kepot an. En dan pak ik mien knieptange en een plestiek zak en verzamele de rotzooi die ik zie lig’n. De meeste mens’n die as mien zien prik’n zèg’n d’r niks van. Doen net xof ze gek bin. Of ze denk’n dat ik det bin. Maar soms kump mien een vrouwgien achterop die zeg: ‘Meneer, wat doet u goed werk’. Ja, zal best wör weez’n. 

Löp pas een snotneuze van een jaar of zesse naor mien toe en vrög: ‘Meneer, hebt u een taakstraf?’. Zukke proaties – döör ‘ol ik niet van. Ik ‘eb thuus gelieke achterop mien veiligheidsvest eskreven dat det niet zo is. 

Tekst en foto's: Tom 

De Keverfluisteraar

De Keverfluisteraar

Ik zie de heer Slik zijn rode auto aan het schoonmaken. Als 80-jarige is hij nog actief en goed gezond.

“Het is een Volkswagen Kever Cabrio. Deze auto is al 53 jaar oud. Een spons, zeem en een emmertje koud water. Dat is alles wat ik nodig heb. We hebben hier in Kampen het schoonste water van de hele wereld.”

“Als kind ging ik na schooltijd altijd naar de Volkswagen-garage in de buurt. Van mijn garage heb ik een museum gemaakt. Als de garagedeur open is dan ben ik meestal aan het werk en kunnen mensen even kijken. In huis heb ik veel boeken en folders.”

“Ik gebruik hem vaak voor trouwerijen. Het dak kan open, en met de zwarte stoelen komt het bruidsjurk goed tot zijn recht. Ook maak ik geregeld ritjes met de kleinkinderen en voor boodschappen.”

“Een voorbijganger noemde me eens ‘De Kever Fluisteraar’.”

Tekst en foto's: Wilco

Deel deze pagina

twitter logo facebook logo linkedin logo